ég get ekki séð að örli á skilningsglætum hjá leifonum að þjóðinni helgu á skerinu bláa

kannski ekki við því að búast

það er varla nokkur sem leggur við hlustir

og þjóðin öll mötuð af ránghugmyndum frá barnsaldri,

fáir hafa kynnst heilagleika, nema af einhverri óljósri afspurn

og af þeim fáu sem finna fyrir hinum djúpu rótum, velja flestir að halla sér að hefðbundnum þokukenndum skilningi til skýringar á þessum upplifunum

þeir örfáu sem sjá örlítið nær sér og lengra, já jafnvel losað sig að nokkru leiti við hefðbundinn lygavef, vilja ekki hlusta, telja sig vera stadda í einskonar sögulegri afstæðiskenningu, hvar hver sagan skákar annarri þó þær séu rétt einsog mataruppskriftir bara spurning um val eða smekksatriði

mér finnst ég enn sitja með þetta voðalega þekkingardjúp einn í hjarta mér, eða vel hugsanlega í genum

og þó hef ég sungið nú um þetta haf af sorg og kærleika og vísdómi í áratugi, einn saman....(eða reyndar í meirenn þúsund ár) ...með alverunni
ljóshafinu.... munarblóminu, kvaki himbrimans

bylgjandi Sóleyjunni, Jóladísinni, vatnaliljunni í nornagarðinum, hinna fornu launhelga, eldri en tré lífsins, þegar níu verur syntu í hvalshömum að náströndum nokkru fyrir komu eldfuglsins, laungu fyrir tilkomu fólksins.